کد مطلب:173152 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:148
روایت 2
در كتاب بحارالانوار، از خصال از مرحوم شیخ صدوق رحمه الله به اسنادش از عمرو بن بشیر همدانی نقل است كه گفت، به ابی اسحاق گفتم مردم چه موقع ذلیل شدند؟
گفت: آن گاه كه حسین بن علی علیه السلام به قتل رسید و زیاد بن ابیه، به قدرت رسید و حجر بن عدی به شهادت رسید.
علما و بزرگان نیز به اهمیت عزاداری امام حسین علیه السلام تصریح كرده اند، كه دو نمونه از آن را ذكر می كنیم:
امام خمینی قدس سره فرمود:
مجلس عزا نه برای این است كه گریه بكنند برای سیدالشهداء و اجر ببرند، البته این هم هست و دیگران را اجر اخروی نصیبت می كند، بلكه مهم آن جنبه ی سیاسی است كه ائمه ما در صدر اسلام نقشه اش را كشیده اند كه تا آخر باشد...
باید فكر كنید كه اینها یك مسأله سطحی نبوده است كه می خواستند جمع بشوند و گریه كنند، خیر ما ملت گریه سیاسی هستیم...
استاد شهید آیت الله مرتضی مطهری رحمه الله فرمود:
شهید از راه خون خودش نوعی جاودانگی به خویشتن می دهد و به هستی خود ارزش ابدی می بخشد. و برای همیشه این خون در رگ های اجتماع می جهد. و چون حماسه آفریده گریه بر او، شركت در حماسه اش و هماهنگی با روحش و موافقت با نشاطش و حركت در موجش است... گریه همیشه ملازم است با نوعی رقت و هیجان. اشك شوق و عشق را همه می شناسیم. در حال گریه و رقت و هیجان خاص آن، انسان بیش از هر حالت دیگر خود را به محبوبی كه برای او می گرید نزدیك می بیند و در حقیقت در آن حال است كه خود را با او متحد می بیند. گریه بیشتر جنبه از خود بیرون آمدن و خود را فراموش كردن و با محبوب یكی شدن (است)...
راز بقای امام حسین علیه السلام این است كه نهضتش از طرفی منطقی است و بعد عقلی دارد و از ناحیه ی منطق حمایت می شود و از طرف دیگر، در عمق احساسات و عواطف راه یافته است. ائمه اطهار كه به گریه بر امام حسین علیه السلام سخت توصیه كرده اند حكیمانه ترین دستورها را داده اند، این گریه هاست كه نهضت امام حسین علیه السلام را در اعماق جان مردم فرو می كند، به شرط آن كه گروهی كه بر این مخزن عظیم گمارده شده اند بدانند چگونه بهره برداری كنند..
عزاداری سنتی امام حسین علیه السلام تبدیل حركت به بنیاد است، این عزاداری كه به حق درباره اش گفته شده: «من بكی أو أبكی أو تباكی أوجبت له الجنة» كه حتی برای تباكی (خود را به گریه زدن) هم ارزش فراوان قائل شده در اصل فلسفه اش تهییج احساسات علیه یزیدها و ابن زیادها و به سود حسینی ها بوده. در شرایطی كه حسین به صورت یك مكتب در یك زمان حضور دارد و سمبل راه و روش اجتماعی معین و نفی كننده راه و روش موجود معین دیگری است یك قطره اشك برایش ریختن واقعا نوعی سربازی است...
وجلت و عظمت مصیبتك فی السموات علی جمیع اهل السموات
مصیبت تو در آسمان ها بر همه ی اهل آسمان ها بزرگ و ناگوار است.
عظیم است این عزا ای روح آیات!
چه بر ما و چه بر اهل سماوات
گفت: آن گاه كه حسین بن علی علیه السلام به قتل رسید و زیاد بن ابیه، به قدرت رسید و حجر بن عدی به شهادت رسید.
علما و بزرگان نیز به اهمیت عزاداری امام حسین علیه السلام تصریح كرده اند، كه دو نمونه از آن را ذكر می كنیم:
امام خمینی قدس سره فرمود:
مجلس عزا نه برای این است كه گریه بكنند برای سیدالشهداء و اجر ببرند، البته این هم هست و دیگران را اجر اخروی نصیبت می كند، بلكه مهم آن جنبه ی سیاسی است كه ائمه ما در صدر اسلام نقشه اش را كشیده اند كه تا آخر باشد...
باید فكر كنید كه اینها یك مسأله سطحی نبوده است كه می خواستند جمع بشوند و گریه كنند، خیر ما ملت گریه سیاسی هستیم...
استاد شهید آیت الله مرتضی مطهری رحمه الله فرمود:
شهید از راه خون خودش نوعی جاودانگی به خویشتن می دهد و به هستی خود ارزش ابدی می بخشد. و برای همیشه این خون در رگ های اجتماع می جهد. و چون حماسه آفریده گریه بر او، شركت در حماسه اش و هماهنگی با روحش و موافقت با نشاطش و حركت در موجش است... گریه همیشه ملازم است با نوعی رقت و هیجان. اشك شوق و عشق را همه می شناسیم. در حال گریه و رقت و هیجان خاص آن، انسان بیش از هر حالت دیگر خود را به محبوبی كه برای او می گرید نزدیك می بیند و در حقیقت در آن حال است كه خود را با او متحد می بیند. گریه بیشتر جنبه از خود بیرون آمدن و خود را فراموش كردن و با محبوب یكی شدن (است)...
راز بقای امام حسین علیه السلام این است كه نهضتش از طرفی منطقی است و بعد عقلی دارد و از ناحیه ی منطق حمایت می شود و از طرف دیگر، در عمق احساسات و عواطف راه یافته است. ائمه اطهار كه به گریه بر امام حسین علیه السلام سخت توصیه كرده اند حكیمانه ترین دستورها را داده اند، این گریه هاست كه نهضت امام حسین علیه السلام را در اعماق جان مردم فرو می كند، به شرط آن كه گروهی كه بر این مخزن عظیم گمارده شده اند بدانند چگونه بهره برداری كنند..
عزاداری سنتی امام حسین علیه السلام تبدیل حركت به بنیاد است، این عزاداری كه به حق درباره اش گفته شده: «من بكی أو أبكی أو تباكی أوجبت له الجنة» كه حتی برای تباكی (خود را به گریه زدن) هم ارزش فراوان قائل شده در اصل فلسفه اش تهییج احساسات علیه یزیدها و ابن زیادها و به سود حسینی ها بوده. در شرایطی كه حسین به صورت یك مكتب در یك زمان حضور دارد و سمبل راه و روش اجتماعی معین و نفی كننده راه و روش موجود معین دیگری است یك قطره اشك برایش ریختن واقعا نوعی سربازی است...
وجلت و عظمت مصیبتك فی السموات علی جمیع اهل السموات
مصیبت تو در آسمان ها بر همه ی اهل آسمان ها بزرگ و ناگوار است.
عظیم است این عزا ای روح آیات!
چه بر ما و چه بر اهل سماوات